De zoektocht naar de trouwjurk is hetgeen waar heel veel bruiden-in-spé volgens mij het meeste naar uitkijken. Voor mij was dit eigenlijk juist waar ik het meeste tegenop zag tijdens het plannen van onze bruiloft.
Want al sinds ik klein ben is mijn beeld van mijn ideale trouwjurk continue in beweging geweest. En ja, dat heeft vast elke bruid in zekere zin. Maar bij mij ging het van een knalrode jurk toen ik zo rond de tien jaar was tot een broekpak tijdens mijn hardrock fase. En sinds ik die wilde haren een beetje kwijt ben, had ik eigenlijk helemaal niet meer zo’n duidelijk beeld van hoe ik eruit zou gaan zien op mijn trouwdag. De afgelopen jaren heb ik natuurlijk voldoende ‘gepind’ op Pinterest maar ook dat varieerde van mantelpak tot baljurk en van basic wit tot glitters en kant all over the place.
Tel daarbij op dat ik nooit iemand ben geweest die dingen op de conventionele manier doet. Veel mensen zien mij (terecht of onterecht) als ‘een aparte’. De alom vertegenwoordigde reactie die ik dan ook kreeg op het nieuws dat John en ik gaan trouwen was ‘och ik ben toch ZO BENIEUWD wat JIJ gaat aantrekken op je bruiloft!’. En hoewel ik uiteraard een keuze wilde maken die voor mij goed voelde, kon ik de druk om mensen niet teleur te stellen toch maar moeilijk van me afschudden. Wat verwachtten mensen? Dat ik in een kanariegeel clownspak moet verschijnen en als ik dat niet doe, dat dan zwaar tegenvalt?
Een afspraak bij een bruidswinkel…
Je snapt het, dit maakte mijn zoektocht naar ‘de jurk’ er niet makkelijker op. Ik had eindeloze opties en nergens een overduidelijke voorkeur voor. Ik besloot maar gewoon een afspraak te maken bij een bruidszaak letterlijk bij mij om de hoek. Niet zozeer om ook echt een jurk te vinden, maar om uit te sluiten dat zo’n ‘conventionele’ winkel iets voor mij was. Om daarna uiteindelijk toch maar iets te laten maken of online te bestellen.
Vol (on)gezonde spanning en enigszins bevooroordeeld ging ik met mijn delegatie naar de winkel en wat bleek: het klikte meteen ontzettend goed met de eigenaresse. Ze nam volop de tijd voor me en snapte precies (beter dan ik, eigenlijk) waar ik naartoe wilde met mijn look. Ik paste een stuk of tien jurken met een vergelijkbaar silhouet. Een silhouet waarvan ik dacht dat dat ‘het’ zou zijn voor mij. Ik trok een elfde uit de rekken om iets totaal anders te proberen en mezelf ervan te verzekeren dat ik het met het silhouet van de eerste tien bij het juiste eind had. En juist dat cliché bleek voor mij waar: ik werd verliefd op de jurk waarvan ik dacht dat het niks zou zijn voor mij. En toen sloeg de twijfel toe: maar zoiets als dit wilde ik toch helemaal niet? En ‘dit vindt John vast helemaal niks’.
Is dit hem wel?
Uiteindelijk verliet ik de winkel met twee jurk-opties die dag en nacht van elkaar verschilden en een hoofd vol twijfels. Ik ging weg zonder aankoop te doen en besloot er nog eens goed over na te denken.
Een paar maanden later plande ik een pasafspraak bij een andere (grotere) bruidszaak. Maar elke jurk die ik daar aantrok bleef ik (onbewust) vergelijken met die waar ik een tijdje geleden verliefd op werd. ‘De elfde jurk’. Ook als ik dacht aan onze dag, dan zag ik mezelf voor me in die jurk. Stiekem had ik mijn keuze dus al wel gemaakt.
De elfde trouwjurk!
Een aantal weken geleden was het dan zover: ik ging terug naar de winkel bij mij om de hoek voor een tweede pasafspraak. Deze keer was ook mijn beste vriendin erbij, die tijdens de vorige afspraak in Australië zat en alleen via Skype kon meekijken. En toen werd de knoop doorgehakt. Het werd ‘de elfde jurk’. En hoewel het dus best wel echt een trouwjurk is (en geen kanariegeel clownspak), wordt hij aangepast tot iets wat toch helemaal bij mijn ‘aparte zelf’ gaat passen. Of ik iemand hiermee teleur ga stellen? Dat interesseert me ineens helemaal niets meer. Want ik heb me nog nooit zo mezelf gevoeld als in deze jurk en ik denk niet dat ik hem na mijn trouwdag ooit nog uit wil trekken.
Hoe verliep jouw zoektocht naar je jurk? Laat het me weten in de comments!
